Μα, καλά, τι σκας για τη μπάλα; Φαΐ σου δίνει να φας;

Πριν λίγες ημέρες ο Ολυμπιακός, η θρυλική ομάδα του Πειραιά, σήκωσε το Conference League  στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων ξεχύθηκαν σε πλατείες, σε δρόμους, σε λιμάνια, σε όλα τα μέρη της Γης, κρατώντας σημαίες, κασκόλ και φορώντας ερυθρόλευκες μπλούζες για να πανηγυρίσουν αυτή την επιτυχία!

Εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή που χαίρονταν δεν έχουν κάποιο προφανές άμεσο κέρδος, οικονομικό ή προσωπικό

Κάποιοι απορούν πώς γίνεται  τόσοι πολλοί  φτωχοί άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο πολύ για ένα τόπι που κλωτσάνε κάτι «πλουσιόπαιδα» μέσα σε ένα χωράφι με κουρεμένο χορτάρι. Άλλοι διαμαρτύρονται (μέσω κειμένων ή memes ή εικόνων)  ότι διαμαρτύρονται και πιστεύουν ότι, αν ίδιοι άνθρωποι αντιδρούσαν τόσο έντονα, όταν αδικείται η πατρίδα μας, τότε όλα θα ήταν καλύτερα για την Ελλάδα!

         Αληθοφανείς σκέψεις. Σε κάποιο βαθμό φαντάζουν λογικές.

Είναι όμως;

         Η απάντηση  είναι «ΟΧΙ». Κι εξηγούμαι.

 

Αρχικά, αυτός ο ξεσηκωμός, ο ενθουσιασμός, αυτό το παλλαϊκό πανηγύρι δεν έγινε για οποιονδήποτε λόγο ή άθλημα, αλλά για μια ευρωπαϊκή επιτυχία ελληνικής ομάδας στο ποδόσφαιρο.

Γιατί στο ποδόσφαιρο;

Μα, γιατί είναι το μόνο άθλημα που παίζεται σε ολόκληρη τη Γη, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ισλανδία και από τη Νότια Αφρική μέχρι τη Σαουδική Αραβία! Γιατί είναι το μόνο άθλημα που ο σωματότυπος δεν είναι καθοριστικός για το τελικό αποτέλεσμα, γιατί είναι το μόνο άθλημα που μπορούν όλοι, όχι απλά να συμμετέχουν στο παιχνίδι, αλλά να γίνουν πρωταγωνιστές του!

Είναι το άθλημα που όλοι έχουν το δικαίωμα στο όνειρο και την επιτυχία, γι’ αυτό εκατομμύρια ανθρώπων παίζουν ποδόσφαιρο από μικρά παιδιά μέχρι όσο κρατάνε τα πόδια τους!

Εκτός όμως από το άθλημα αυτό καθαυτό, ρόλο έπαιξε και ο Σύλλογος κι όσα αυτός πρεσβεύει. Ένας σύλλογος που στηρίζεται στις πλατιές λαϊκές μάζες, που εμπνέει με τους  οικονομικά αδύναμους αυτής της χώρας με  τη δυναμική του παρουσία, το πείσμα του, την ανυποχώρητη επιθυμία του για διάκριση, για νίκες. Μιλάει στην ψυχή αυτών που θέλουν να σπάσουν τα δεσμά τους, γίνεται φάρος κι οδηγός.

Αυτοί είναι που νιώθουν τη νίκη των αθλητών και δική τους νίκη,γιατί όλοι μαζί συντέλεσαν στην επιτυχία και θα συντελέσουν σε κάθε επόμενη. Γι’ αυτό είναι τόσο προσωπικό το αίσθημα της επιτυχίας και της αποτυχίας. Άλλος με τα εισιτήρια που αγοράζει, άλλος με την προμήθεια κασκόλ κι αξεσουάρ ή μιας απλής φανέλας, άλλος απλά με τη φωνή του, όλοι μαζί δημιουργούν κάτι δυνατό, κάτι ενιαίο, μια ομάδα που ανήκει σε όλους, μια ιδέα που αγγίζει και επηρεάζει την καθημερινότητά τους.

Στην ουσία, όταν πανηγυρίσαμε για την κούπα, απλά απολαύσαμε το μέρος της χαράς που μας αναλογεί και μας αξίζει!

Αυτός ο ενθουσιασμός, η έκρηξη συναισθημάτων, τα κλάματα χαράς είναι η έκφραση ενός λαού που πιέζεται, αδικείται, όμως είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί, να πολεμήσει και να νικήσει τους δυνάστες τους, εντός κι εκτός γηπέδων.

Είναι η απόδειξη ότι υπάρχει διάθεση για αγώνες, είναι η παρηγοριά στις προσωπικές θύελλες, είναι η προσωρινή διαφυγή του μυαλού από τις δυσκολίες της ζωής αλλά και η πηγή έμπνευσης, που θα οδηγήσει σε πολλές προσωπικές νίκες κι επιτυχίες.

Αν, τώρα, οι αθλητές μας πέτυχαν να αποκτήσουν και (πολλά είναι η αλήθεια) χρήματα, τότε είναι και για εμάς χαρά διότι δε μιλάμε για τίποτα πλουσιόπαιδα που κάνουν την  πλάκα τους αλλά παιδιά κατά βάση λαϊκών οικογενειών που με τη δουλειά τους, τις θυσίες που απαιτεί ο επαγγελματικός αθλητισμός και τον ιδρώτα τους κατάφεραν να πετύχουν και να βελτιώσουν το βιωτικό τους επίπεδο. Μακάρι να πετύχουμε όλοι μας το ίδιο με μέσο την έντιμη και επίπονη εργασία μας!

Τέλος, επειδή νωπές είναι οι μνήμες, οι άνθρωποι που βγήκαν στους δρόμους να πανηγυρίσουν την κούπα αυτή αλλά και κάθε άλλη διάκριση στον αθλητισμό, είναι οι ίδιοι που κάποτε διαμαρτυρήθηκαν για τις «ταυτότητες», τα Μνημόνια, το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας μας. Εν πολλοίς είναι αυτοί που στους αγώνες πρωτοστατούν. Δεν περιμένουν τους άλλους για να πράξουν, ούτε κρύβονται πίσω από τη γκρίνια τους και την απραξία.

Αυτοί είναι το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας, το κυρίαρχο, το ζωντανό, το ενεργό.

Αν κάτι θα πρέπει να μας προβληματίσει, είναι το γεγονός ότι, σε αντίθεση με τον αθλητισμό, η συμμετοχή τους και η ενεργή τους αντίδραση και παρέμβαση στα κοινωνικά προβλήματα δεν έχει επιτυχή αποτελέσματα, δεν αλλάζει την κατάσταση. Γιατί; Γιατί πιθανότατα  οι διαδικασίες αυτές μοιραία περνούν από διαδικασίες που αναπόφευκτα πρέπει να συμμετέχουν και οι άλλοι, οι μονίμως μίζερα και μοιρολατρικά σκεπτόμενοι,  αυτοί που τελικά ζημιώνουν το αποτέλεσμα.

Γι’αυτό πανηγυρίζουμε ακόμα, γιατί αυτή η νίκη είναι και δική μας. Γιατί στο τέλος της ημέρας ανήκει σε εμάς, σε όλους ξεχωριστά αλλά και σε όλους μαζί!

Εντάξει, δεν περιμένουμε από αυτούς που ψάχνουν προσωπικό ή οικονομικό όφελος στα γεγονότα να μας καταλάβουν, ελπίζουμε μόνο να μην ψάχνουν προσωπικά ή οικονομικά οφέλη για να υπερασπίσουν τα δίκαια της πατρίδας και των παιδιών μας.

        

Για να τελειώνουμε :  Όχι, η μπάλα και ο Ολυμπιακός «δε μου δίνουν φαγητό», απλά κάνει το «φαγητό μου  πιο νόστιμο καμιά φορά», με εμπνέουν και με αφήνουν  να ονειρεύομαι…  Κι αυτό είναι καλύτερο κι από τα χρήματα όλου του κόσμου!