Τα τελευταία χρόνια η πολιτική στη χώρα μας περνάει βαθειά κρίση. Κόμματα, πρόσωπα, συνδικαλισμός νοσούν και μαζί τους νοσεί και υποφέρει η ίδια η ελληνική κοινωνία.
Οι Έλληνες ήταν για χρόνια συνεπαρμένοι από τις «Σειρήνες του πράσινου παραδείσου» των δανεικών και της ρεμούλας, της λογικής της αρπαχτής και της λαμογιάς χωρίς όριο. Ο ελληνικός λαός υπέστη απίστευτη πλύση εγκεφάλου από αργυρώνητα Μ.Μ.Ε. και πραγματικά από λαός λεόντων έγινε λαός προβάτων, καλοθρεμμένων αλλά νωθρών.
Μετά από δεκαετίες διακυβέρνησης από πράσινους αριστεροκουλτουριάρηδες μεγάλα κομμάτια του ελληνικού λαού έπαψαν να δρουν, να σκέπτονται, να παράγουν έργο, να ακολουθούν το δύσκολο δρόμο του κάματου κι επέλεξαν να ακολουθήσουν τον «εύκολο» αλλά εκ του αποτελέσματος βραχύβιο δρόμο της παρασιτικής επιβίωσης. Ακόμα και παραδοσιακά δραστήρια και αποδοτικά μυαλά έπαψαν να μιλούν με τα έργα τους και υιοθέτησαν την επιζήμια λογική της πνευματικής και ηθικής υποδούλωσης στο προσωπικό και κοντόφθαλμο συμφέρον.
Μέσα σε λίγα χρόνια το δημιουργικά επιθετικό πνεύμα του Έλληνα χάθηκε, αλλοιώθηκε, μεταλλάχτηκε…
Στο χώρο της Κεντροδεξιάς η πολυδιάσπαση είναι πια γεγονός. Η ενότητα, η κοινή φωνή, η αγωνιστική διάθεση δείχνουν να ατονούν και να αντικαθίστανται από μεμονωμένες φωνές ή, ακόμα χειρότερα, από την εκκωφαντική σιωπή του κόσμου της.
Στην επόμενη Βουλή σίγουρα θα υπάρχουν τουλάχιστον τρία κεντροδεξιά κόμματα, ποιος ξέρει πόσα ακόμα μπορεί να προκύψουν μέχρι τότε.
Χωρίς τον ισχυρό ηγέτη που θα ενώσει τις διαφορετικές τάσεις, χωρίς τον άνθρωπο που θα σταθεί πέρα και πάνω από μικροσυμφέροντα, με τελευταίο μεγάλο ηγέτη (όμως πραγματικό ηγέτη) τον Κώστα Καραμανλή, η Κεντροδεξιά παράταξη διασπάστηκε, έγινε πολλά μικρά κομμάτια. Βολοδέρνει η παράταξη αναζητώντας τον πολιτικό της Μεσσία, Μεσσίας όμως ίσως δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει πια η ναυαρχίδα που θα κερδίσει τον πόλεμο απέναντι στο σάπιο και το εθνικά επιζήμιο. Δεν υπάρχει η ενότητα που χρειάζεται ο κόσμος της για να επιτευχθεί η πραγματική αλλαγή στη νοοτροπία της κοινωνίας, που θα επαναφέρει το πνεύμα του πρωτοπόρου νικητή που παραδοσιακά έδειχνε ο κόσμος της Κεντροδεξιάς.
Αυτά, σε συνδυασμό με τις αλλαγές στη ρητορική πολλών εκ των «βαρόνων» της, οδήγησαν στη σύγχυση και την απογοήτευση πλήθους στελεχών της.
Κι όμως, μέσα στη γενική αναταραχή και την αδράνεια, υπάρχουν και φορείς της Κεντροδεξιάς που ακόμα αποτελούν παράδειγμα ενότητας και κοινής δράσης.
Η Δ.Α.Κ.Ε. , έστω κι αν πολλοί φοβικοί παράγοντες της βάζουν πολιτικές τρικλοποδιές, αποτελεί το μόνο φορέα ενότητας στον οποίο συνυπάρχουν και συνεργάζονται πολίτες, στελέχη, άνθρωποι από όλα τα κόμματα που αποτελούν την «κεντροδεξιά πολυκατοικία».
Με όλες τις ελλείψεις της, όλες τις παραλείψεις της, όλες της αδυναμίες της η Δ.Α.Κ.Ε. παραμένει ο φορέας που δείχνει το δρόμο για την κοινή δράση. Παραμένει ο φορέας της σύμπραξης όλων όσοι τολμούν και δίνουν τις μάχες στους εργασιακούς χώρους έτσι ώστε να ακούγεται η φωνή της παράταξης, να υπάρχει η φιλελεύθερη φωνή.
Αυτή τη Δ.Α.Κ.Ε. εμείς οι κεντροδεξιοί πολίτες οφείλουμε και να δυναμώσουμε και να ενισχύσουμε, να αποτελέσουμε τον ιδεολογικό φάρο που θα οδηγήσει τα κόμματα στα οποία ο καθένας μας ίσως ανήκει στη γενναία απόφαση να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να ορθώσουν ενωτικό λόγο και δράση.
Είμαστε πολλοί για να το πετύχουμε, είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς που θέλουν να μας κρατούν χωρισμένους σε κομματικά στρατόπεδα.
Κανείς δε ζήτησε από τα μέλη της Δ.Α.Κ.Ε. να καταθέσουμε τις κομματικές μας ταυτότητες.
Οι καιροί όμως απαιτούν από όλους μας να επανεκδώσουμε τις παραταξιακές μας ταυτότητες και να γίνουμε εμείς ο συνδετικός κρίκος που θα ενώσει την Κεντροδεξιά και θα οδηγήσει στην κοινωνική και εθνική ανάκαμψη.
Ας μην αναζητούμε άλλο το Μεσσία.
Ας μην περιμένουμε να βρεθεί ο ηγέτης.
Όταν ηγέτες δε βρίσκονται στα πρόσωπα, ηγέτης γίνεται ο ίδιος ο λαός.
Ας γίνει η ενότητα απαίτηση γιατί αυτός ο αγώνας μας αφορά όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου