Η ομιλία μου στην 83η Γενική Συνέλευση της Δ.Ο.Ε.

            Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Ονομάζομαι Μπλέτσας Χρήστος κι εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου από το Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών Χαλκίδας.

Επειδή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως Κλάδος είναι πολλά και ο χρόνος που έχω στη διάθεσή μου είναι περιορισμένος θα προσπαθήσω να αναφερθώ σε όσα, κατά τη γνώμη μου, είναι πιο σημαντικά. Ασφαλώς κάποια θέματα έχουν αναφερθεί από τους προλαλήσαντες και προσυπογράφω τις σκέψεις και τις θέσεις τους.

Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, πρέπει να τοποθετηθούμε στη Γενική Συνέλευση του Κλάδου μιλώντας ως εκπαιδευτικοί, να αφήσουμε στην άκρη τις ιδεολογικές, παραταξιακές ή πολιτικές μας «ταυτότητες». Άλλωστε τα προβλήματα στα σχολεία μας είναι κοινά, ούτε χρώμα έχουν, ούτε κόμμα.

Εξάλλου είδαμε ότι  και η «αντιμνημονιακή» ρητορική των περισσότερων «αντικυβερνητικών» πήγε περίπατο στις δημοτικές εκλογές, ειδικά στο δεύτερο γύρο όπου η ψήφος των «αντιμνημονιακών» παρατάξεων στη λογική της κατά συνείδηση ψήφου έγινε ψήφος υπέρ μνημονιακών κι εν πολλοίς κυβερνητικών υποψηφίων. Προφανώς αυτό επέβαλε  η συνείδησή τους…

Εν πάση περιπτώσει δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα μάτια της ελληνικής κοινωνίας είναι στραμμένα πάνω μας αυτή τη στιγμή. Ως εκ τούτου είναι τεράστια η ευθύνη όλων  μας να αναδείξουμε τα προβλήματα και τις θέσεις  του Κλάδου, να υπερασπίσουμε το χαρακτήρα της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,   

Θα καταθέσω τις προσωπικές μου σκέψεις και θέσεις που πιστεύω ότι εκφράζουν μια  μεγάλη ομάδα συναδέλφων μας.

Ο κλάδος μας, όπως και η ελληνική κοινωνία άλλωστε, περνάει μια από τις χειρότερες περιόδους.

Η υποχρηματοδότηση, η έλλειψη οργάνωσης του Υπουργείου Παιδείας, η αδυναμία και η ανικανότητα των κυβερνώντων να πραγματοποιήσουν μεταθέσεις, αποσπάσεις κτλ και φυσικά η διαδικασία της «αυτοαξιολόγησης» και της «αξιολόγησης» πρακτικά κατέστρεψαν την απαραίτητη για κάθε σχολική μονάδα ηρεμία και διέλυσαν το παιδαγωγικό κλίμα.

Το μόνο «που έσωσε την κατάσταση» είναι το φιλότιμο και ο πατριωτισμός του Έλληνα εκπαιδευτικού.

Είναι γεγονός ότι  η Δ.Ο.Ε. στη δύσκολη αυτή περίοδο έδειξε καλά αντανακλαστικά και γέμισε με «συνδικαλιστικά όπλα» το «οπλοστάσιο» όσων επιθυμούσαν να δώσουν τη μάχη ενάντια στην αντιλαϊκή, αντιπαιδαγωγική κυβερνητική βαρβαρότητα.

Όμως, ως Κλάδος, συνάδελφοι, πρέπει να πάρουμε σημαντικές και κρίσιμες αποφάσεις.

 Πρώτα από όλα πρέπει να επικαιροποιήσουμε τη θέση μας για το ζήτημα της αξιολόγησης  των εκπαιδευτικών και των σχολικών μονάδων.

Πιστεύω ότι η αξιολόγηση είναι μια διαδικασία χρήσιμη και χρηστική για την εκπαιδευτική διαδικασία, βοηθά και βελτιώνει την παιδαγωγική πρακτική.

Όμως η συγκεκριμένη μορφή αξιολόγησης (αυτοαξιολόγηση σχολικής μονάδας και αξιολόγηση εκπαιδευτικών) δεν έχει κανένα χαρακτηριστικό από όσα απαιτούνται για να χαρακτηριστεί χρήσιμη και χρηστική. Αντίθετα, αποτελεί μια διαδικασία βάρβαρης ποδηγέτησης των εκπαιδευτικών, αποτελεί ένα μηχανισμό που θα δικαιολογήσει στην κοινωνία απολύσεις εκπαιδευτικών και θα συντελέσει στην περαιτέρω διάλυση της Δημόσιας Παιδείας με στόχο την κοινωνική αναπαραγωγή και  τον απόλυτο έλεγχο του μέλλοντος των παιδιών μας.

Είναι μια διαδικασία επικίνδυνη κι επιζήμια για την ελληνική κοινωνία γι’ αυτό και πρέπει όλοι μαζί  να αγωνιστούμε για να την ανατρέψουμε.

Εφόσον, λοιπόν, πιστεύουμε ότι η διαδικασία αυτής της αξιολόγησης (αλλά και της αυτοαξιολόγησης) είναι επικίνδυνη κι επιζήμια, εφόσον η συγκεκριμένη μορφή της είναι άδικη και παράλογη, αν όχι παράνομη, τότε είναι ξεκάθαρο ότι όσοι νομιμοποιούν αυτή τη διαδικασία με τη συμμετοχή τους στα σεμινάρια της διοίκησης, τα σεμινάρια της ντροπής, πράττουν εις βάρος των συναδέλφων μας, εις βάρος των μαθητών μας, εις βάρος του εκπαιδευτικού συστήματος.

Οφείλουμε να συζητήσουμε και να συναποφασίσουμε για τη στάση μας απέναντι σε όλους αυτούς  και να την εφαρμόσουμε απαρέγκλιτα, όσο δυσάρεστο κι αν είναι αυτό.

Άποψή μου είναι πως δεν είναι δυνατόν «αξιολογητές» κι αξιολογούμενοι να βρισκόμαστε υπό την ίδια συνδικαλιστική ομπρέλα τη στιγμή που οι «αξιολογητές» έκοντες-άκοντες (και μάλλον οι έκοντες είναι περισσότεροι) οδηγούν σε απολύσεις συναδέλφους μας στο όνομα της ποσόστωσης, στο όνομα της προσωπικής τους αδυναμιας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Τα όποια επιχειρήματα των συμμετεχόντων στα σεμινάρια είναι σεβαστά, οι όποιες αδυναμίες είναι ανθρώπινες, όμως δε είναι δυνατόν αυτοί που προτείνουν το προσωπικό τους συμφέρον σε ένα τόσο σημαντικό θέμα να αποφασίζουν τη στάση και τη θέση του κλάδου σε άλλα θέματα, εξίσου σημαντικά, με γνώμονα το «κοινό συμφέρον», με γνώμονα το συμφέρον της ελληνική κοινωνίας.

Πολλοί από εμάς καταγράψαμε περιστατικά κατά τα οποία διευθυντές σχολικών μονάδων απειλούν έμμεσα ή άμεσα τους συναδέλφους μας, απαξιώνουν με κείμενά τους τη ΔΟΕ και τους συλλόγους μας, μετέρχονται κάθε αθέμιτο μέσο για να επιτύχουν το στόχο τους που δεν είναι άλλος από το να λυγίσουν τους συναδέλφους μας. Μερικοί μάλιστα το καταφέρνουν….

Σκεφτείτε τι έχει να γίνει αν η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών εφαρμοστεί, αν χωρίς συνέπειες από τους συλλόγους μας αυτοί οι «συνάδελφοι» συνεχίσουν να υπηρετούν ως πραίτορες της εξουσίας στα σχολεία μας.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ωστόσο πιστεύω μερικά ξεχωρίζουν , όπως αυτό του Δημοτικού Σχολείου Αγίας Μαρίνας Κορωπίου όπου οι συνάδελφοι μας έχουν περιγράψει απίστευτες καταστάσεις.

Εκτιμώ ότι πιθανή μη διαγραφή τους, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τη Γενική Συνέλευση ή τους Συλλόγους μας,  θα οδηγήσει πολλά μέλη των συλλόγων μας στο να αμφισβητήσουν (και πολύ δίκαια) το νόημα της συμμετοχής τους στο συνδικάτο και θα επιλέξουν την εκούσια διαγραφή τους από τους συλλόγους μας, αφού θα μπορεί εκ των πραγμάτων το κάθε μέλος μας να λειτουργεί αντισυναδελφικά και μάλιστα χωρίς κανένα προσωπικό κόστος.

Αν θέλουμε, λοιπόν, να συνεχίσουμε την ύπαρξη του συνδικάτου  ως επιστημονικό και συνδικαλιστικό όργανο θα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας.

Ένα ακόμα θέμα που πρέπει να εξετάσουμε είναι η αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων.

Οφείλουμε να απαιτήσουμε από την ηγεσία του Υπουργείο Παιδείας να πραγματοποιήσει άμεσα αναμοριοδότηση των σχολικών μονάδων όλης της χώρας με κριτήρια ξεκάθαρα, κοινά για όλους, με γνώμονα επικαιροποιημένα δεδομένα (πχ προσβασιμότητα, οργανικότητα, υποδομή περιοχής κτλ).

Είναι ζήτημα τιμής να εξασφαλίσουμε δίκαιη μοριοδότηση για όλους τους εκπαιδευτικούς.

Ένα ακόμα θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι το κρίσιμο ζήτημα της υποχρηματοδότησης της Παιδείας.

Ασφαλώς και τα σχολεία πρώτα από όλα χρειάζονται  εκπαιδευτικούς. Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να διεκδικήσουμε άμεσα μόνιμους διορισμούς εκπαιδευτικών για να καλυφθούν οι τεράστιες ελλείψεις των σχολικών μονάδων σε προσωπικό, ελλείψεις που εσχάτως παραδέχτηκε και ο Υπουργός Παιδείας.

Όμως, εκτός από προσωπικό, τα σχολεία χρειάζονται και σύγχρονη υλικοτεχνική υποδομή. Πρακτικά στα σχολεία μας δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα ούτε μελάνια και χαρτιά για φωτοτυπίες να αγοράσουμε. Αλήθεια, πώς θα υλοποιηθεί η περιβόητη «εκπαιδευτική αναβάθμιση», οι καινοτομίες, τα σύγχρονα προγράμματα με τα σχολεία να μη μπορούν να αγοράσουν ούτε ένα μαρκαδόρο για κάθε μαθητή;

Είναι προφανές ότι, χωρίς κρατική χρηματοδότηση, ο χαρακτήρας της δημόσιας και δωρεάν παιδείας χάνεται και το κόστος θα περάσει απευθείας στους εκπαιδευτικούς και τους γονείς των μαθητών μας!

 Τέλος, ένα φλέγον θέμα είναι η έλλειψη διαφάνειας και δικαιοσύνης στις διαδικασίες μεταθέσεων, αποσπάσεων και οριστικών τοποθετήσεων των εκπαιδευτικών αλλά και του ορισμού των λειτουργικών θέσεων των σχολικών μονάδων.

          Ο αριθμός των λειτουργικών θέσεων κάθε σχολείου είναι απαράδεκτο να διαμορφώνεται κατά το δοκούν από τον  εκάστοτε υπηρεσιακό παράγοντα που βρίσκεται σε θέση ευθύνης κι εξουσίας, όποιος κι αν είναι αυτός.

Οφείλουμε ως εκπαιδευτικοί να απαιτήσουμε την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου κι αυστηρά καθορισμένου νομικού πλαισίου το οποίο θα εφαρμόζεται προς όφελος των μαθητών μας και δε θα επιδέχεται παραμορφώσεις για να εξυπηρετήσουν κάποιοι τα συμφέροντά τους.

Οφείλουμε να απαιτήσουμε ισότητα και δικαιοσύνη στις διαδικασίες αποσπάσεων, μεταθέσεων κτλ 

Ασφαλώς και είναι κατανοητή κι ολοφάνερη η προσπάθεια του Υπουργείου να διασπάσει και να σαλαμοποιήσει τον εκπαιδευτικό κόσμο επενδύοντας στην αγωνία, στις ανάγκες, στην ανασφάλεια των εκπαιδευτικών. Οφείλουμε όμως πρώτοι εμείς να θέσουμε τους όρους και τους κανόνες με τους οποίους θα πραγματοποιούνται οι υπηρεσιακές μας μεταβολές έτσι ώστε όλοι να μπορούμε να κάνουμε τον οικογενειακό μας προγραμματισμό.

Η έλλειψη διαφάνειας είναι το επιστέγασμα  όλων των προηγούμενων.

Η Δ.Ο.Ε. οφείλει να απαιτήσει να ανακοινώνονται άμεσα όλες οι αποφάσεις των υπηρεσιακών συμβουλίων (ΚΥΣΠΕ, Α/ΠΥΣΠΕ, ΠΥΣΠΕ). Ο εκπαιδευτικός κόσμος έχει δικαίωμα να γνωρίζει όλα όσα αποφασίζονται γι’αυτόν και τον αφορούν άμεσα.

Πρέπει να υπάρχει συνεχής κι επικαιροποιημένη ενημέρωση από τις επίσημες δομές του Υπουργείου Παιδείας γιατί, αν εν έτει 2014, δε μπορεί ο καθένας μας να έχει πρόσβαση στην πληροφορία που τον αφορά, τότε αυτό δεν υποδηλώνει αδυναμία αλλά φανερώνει δόλο.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Καλή δύναμη σε όλους.