Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θέλει στρατηγική κι όχι «μαγειρική»

          Τις τελευταίες μέρες το διαδίκτυο έχει κατακλιστεί από δημοσιεύματα που υποστηρίζουν  πως είναι  πιθανό  να καταργηθεί το Ολοήμερο τμήμα στα δημοτικά σχολεία εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης.

          Η σκέψη (ή πρόθεση;) αυτή είναι άλλη μια απόδειξη της προχειρότητας και της κοντόφθαλμης λογικής με την οποία σχεδιάζεται διαχρονικά η εκπαιδευτική πολιτική στη χώρα μας.

          Ένα θεμελιώδες λάθος που κάνουμε στο ζήτημα του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος είναι ότι προσπαθούμε να «μαγειρέψουμε» με ό,τι έχουμε στα χέρια μας κάθε φορά χωρίς προγραμματισμό και στόχο για το «φαγητό» που θέλουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας. Π.χ. αν μας δοθεί μια δωρεά από έναν πλούσιο, χτίζουμε ένα σχολείο όπου επιθυμεί εκείνος, αν μας δοθούν χρήματα από ΕΣΠΑ για υπολογιστές, τους αγοράζουμε (χωρίς προγραμματισμό για το τι θα τους κάνουμε μετά), αν μας δοθούν χρήματα για προσλήψεις, τις κάνουμε, χωρίς σκέψη τι θα γίνει μόλις τελειώσουν αυτά τα χρήματα.

          Δεν υπάρχει καμία στρατηγική, καμία στοχοθεσία που να μας οδηγεί σε συγκεκριμένη οδό. Όλα γίνονται για το σήμερα, με ό,τι υλικά είναι διαθέσιμα, χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά η πολιτική ηγεσία αν αυτό είναι χρήσιμο κι ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο.

          Για να δομηθεί ένα σταθερό και αποδοτικό εκπαιδευτικό σύστημα πρέπει να  :

1) Να σχεδιάσουμε το ιδανικό, το βέλτιστο για τις δικές μας επιθυμίες – απαιτήσεις εκπαιδευτικό σύστημα , να το κοστολογήσουμε και να ιεραρχήσουμε τους στόχους του.

2) Να προσαρμόσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα στα υπάρχοντα πλαίσια (κυρίως οικονομικά) επιτυγχάνοντας όσους περισσότερους εκπαιδευτικούς στόχους αυτά μας επιτρέπουν.

3) Να αναπροσαρμόζουμε κάθε χρόνο το εκπαιδευτικό σύστημα προσθέτοντας αργά και σταθερά εκπαιδευτικούς στόχους βασιζόμενοι στις δικές μας δυνατότητες μέχρι να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός που είχαμε θέσει αρχικά.

          Είναι προφανές ότι η κοντόφθαλμη πολιτική και τα «πολιτικά μπαλώματα»  μας πληρώνονται «με τόκο» από την ελληνική κοινωνία.

          Είναι ξεκάθαρο ότι οι δομές που στηρίζονται σε χρήματα ή «ευεργεσίες» τρίτων κινδυνεύουν να καταρρεύσουν, όταν εκείνοι το κρίνουν σκόπιμο.

          Δε μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, δε μπορούμε να δικαιολογούμε τα λάθη στο όνομα της ανάγκης.

          Η πολιτική της «σαλάτας» πρέπει να σταματήσει.

          Χρειαζόμαστε στρατηγικό σχέδιο, στόχους και όραμα.