ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΤΡΑΠΕΖΙ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΥΖΗΤΑΝΕ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΜΑΣ. ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΕΡΗΦΑΝΕΣ ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ.
ΑΦΗΓΗΤΗΣ : Πάνω, ψηλά, στον παράδεισο, δίπλα από το σπίτι του Θεού έχουν μαζευτεί και συζητάνε οι ψυχές των γενναίων ηρώων μας. Μιλάνε για τις ηρωικές μέρες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821… Τότε που ένα τσούρμο τρελών αλλά γενναίων ανθρώπων ξεσηκώθηκαν εναντίον των Τούρκων βασανιστών τους και κέρδισαν την ελευθερία τους!!!
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Αχ, βρε αδέρφια…Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες νιώθω την καρδιά μου να χτυπά δυνατά!
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Γιατί , Στρατηγέ μου;
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Γιατί κάτι τέτοιες μέρες ήταν που πριν πολλά χρόνια ένα μικρό ασκέρι από λίγους αλλά διψασμένους για ελευθερία Έλληνες πολέμησε την Τουρκιά και έφτιαξε κράτος ελεύθερο, χριστιανικό και ελληνικό!
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Τι μου θύμησες τώρα, Θοδωρή…. Τα καλύτερά μας χρόνια δώσαμε στον αγώνα! Νέοι και γέροι, φτωχοί και πλούσιοι, όλοι μαζί διώξαμε τους τύραννους από την Ελλάδα μας!
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Ωραίες στιγμές, μα την αλήθεια! Μας φοβήθηκαν και τα λιοντάρια τότε!
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Τους Τούρκους να έβλεπες!
ΓΕΛΟΥΝ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
ΜΑΝΤΩ : Ειδικά τότε στα Δερβενάκια… ο πιο μεγάλος ήρωας ήσουν εσύ, Νικηταρά!
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Σαχλαμάρες! Όλοι μας πολεμήσαμε γενναία τότε! Όλοι!
ΜΑΝΤΩ : Όμως εσύ ξεχώρισες! Γι’ αυτό και σε είπανε και Τουρκοφάγο!
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Γιατί, εσύ, Μαντώ; Λίγα έκανες εσύ; Έδωσες όλα σου τα λεφτά στον αγώνα μας! Πολέμησες σαν παλικάρι τον εχθρό! Οι γυναίκες έγιναν άντρες!
ΜΑΝΤΩ : Ναι, όμορφη κόρη ήμουνα, πλούσια! Και στο τέλος με πέταξαν στην άκρη με ένα ξεροκόμματο…
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Μόνο εσένα, Μαντώ; Όλους μας…
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Εγώ πέθανα στην ψάθα. Ταλαιπωρημένος, άρρωστος και φτωχός…
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Εμένα με σκότωσαν κάποιοι προδότες γιατί ήθελα να κάνω τη νεογέννητη Ελλάδα μεγάλο και σύγχρονο κράτος!
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Κι εγώ σάπισα για χρόνια στη φυλακή… Δε βαριέστε, αδέρφια; Ας είναι η Ελλάδα ελεύθερη κι ας είμαστε εμείς στη φυλακή! Εξάλλου δεν πολεμήσαμε για τα γαλόνια αλλά για την πίστη του Θεού μας την Αγία και για της πατρίδας μας την Ελευθερία!
ΜΑΝΤΩ : Κι εκείνες οι γυναίκες; Λίγα έκαναν εκείνες;
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 1 : Δεν κάναμε τίποτα παραπάνω από αυτό που μας έλεγε η καρδιά και η τιμή μας!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 2 : Δώσαμε τον αγώνα δίπλα στους άντρες μας!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 3 : Κι όταν όλα χάθηκαν, προτιμήσαμε το θάνατο!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 1 : Πέσαμε από το Ζάλογγο γιατί δε θέλαμε να μας αγγίξει ζωντανές χέρι Τούρκου!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 2 : Πιασμένες χέρι-χέρι τραγουδήσαμε ένα τραγούδι και πέσαμε από ψηλά με τα παιδάκια μας!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 3 : Καλύτερα έτσι! Φτάνει που Τούρκος δε μας λέρωσε το κορμί!
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 1 : Θυμάστε, κορίτσια, το τραγούδι;
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 2 : Το ξεχάσαμε και ποτέ;
ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΑ 3 : Πάμε, κορίτσια, στο χορό!
ΟΙ ΣΟΥΛΙΩΤΙΣΣΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΟ ΧΟΡΟ
(τραγούδι : Ο ΧΟΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ)
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Γι’ αυτές πολεμήσαμε κι εμείς! Για τις ψυχές εκείνων που η τιμή και η ανδρεία είναι πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα!
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Έτσι είναι, Στρατηγέ μου! Ούτε γαλόνια θέλαμε, ούτε χρήματα! Φτάνει που τα εγγόνια μας είναι ελεύθερα και έχουν ψωμί να φάνε και σχολειό να μορφωθούν!
ΜΑΝΤΩ : Κι όμως… καμιά φορά σκέφτομαι πως μας έχουν ξεχάσει όλοι τους!
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Λες και ντρέπονται για όσα κάναμε! Λες και κάναμε κάτι κακό!
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Κι έτσι να είναι, στιγμή δε μετανιώνω!
ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ : Μα, κοιτάξτε, κάποιοι έρχονται!
ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΝ ΤΡΕΙΣ ΜΟΡΦΕΣ : ΟΙ ΦΩΝΕΣ, Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Εγώ είμαι η φωνή των παιδιών. Η φωνή των Ελληνόπουλων που δε σας ξεχνούν και σας αγαπάνε!
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Εγώ είμαι η μνήμη τους. Γιατί, όσο και να μην τους φαίνεται, τα παιδιά σας έχουν στη μνήμη τους και σας σκέφτονται συχνά!
ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Κι εγώ είμαι η παιδική αγάπη! Η αγάπη για το ωραίο και το αληθινό, για τους ήρωες και τους παππούδες μας που μας χάρισαν ότι πιο πολύτιμο έχουμε : την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ μας!
ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Μας έστειλαν εδώ για να ακούσετε τη φωνή τους!
ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Μας έστειλαν εδώ τα μικρά Ελληνόπουλα για να σας πούμε ότι δε σας ξέχασαν!
ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Για να σας πούμε πόσο σας αγαπάνε! Και πως, αν χρειαστεί, κι εκείνα θα κάνουν αυτό που τους μάθατε!
ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Θα πολεμήσουν για την Ελλάδα και την Ελευθερία!
ΤΡΕΧΟΥΝ ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Είδατε, αδέρφια; Το αίμα και τα νιάτα μας δεν πήγανε χαμένα!
ΝΙΚΗΤΑΡΑΣ : Μακάρι να είχα άλλη μια ζωή να δώσω γι’ αυτά τα παιδιά! Ο Θεός να τα έχει καλά!
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Πηγαίνετε και πείτε στα Ελληνόπουλα να έρθουν εδώ! Να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το πιο όμορφο τραγούδι και να γιορτάσουμε την Ελληνική Επανάσταση!
ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ : Πάω εγώ, Στρατηγέ μου!
Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΦΕΥΓΕΙ. ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ. ΑΝΕΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ.
ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ : Παιδιά μου, εσείς είστε το μέλλον και η ελπίδα του τόπου μας! Είστε το καμάρι μας! Πάμε όλοι μαζί να τραγουδήσουμε το τραγούδι που γράφτηκε με το αίμα και τα όνειρά μας, τον ΕΘΝΙΚΟ μας ΥΜΝΟ!
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΥΜΝΟ!
ΤΕΛΟΣ
Μπλετσας Κ. Χρήστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου