Θεατρικό : Η Χαλκίδα στον πόλεμο του 1940

Η Χαλκίδα στον πόλεμο του 1940

ΣΚΗΝΗ 1

Καμπάνες χτυπούν χαρμόσυνα. Σε μια αυλή ο πατέρας βγαίνει να

 δει τι συμβαίνει.

Πατέρας : Έλα, Χριστέ και Παναγιά! (σταυροκοπιέται) Γιατί χτυπάει  η καμπάνα του Αγίου Δημητρίου; Βρε γυναίκα, πόσο έχει ο μήνας σήμερα;

Μητέρα : 28 Οκτωβρίου έχουμε.

Πατέρας : Άρα πέρασε η γιορτή του Αγίου Δημητρίου! Καλά θυμάμαι!

Μαρία : Τότε γιατί χτυπάει η καμπάνα, μπαμπά;

Πατέρας : Δε ξέρω. Δεν πας να ρωτήσεις στη γειτονιά, μπας και ξέρει κανείς;

Μαρία : Τρέχω, μπαμπά.

Η Μαρία απομακρύνεται και ο μπαμπάς με τη μαμά συζητούν χαμηλόφωνα.

Μαρία : Μπαμπά, μαμά! Έχουμε πόλεμο!

Μητέρα : Τι λες, βρε παιδάκι μου! Πότε έγινε αυτό; Με ποιον;

Μαρία : Μου το είπε ο κύριος Θωμάς! Το λέει και το ραδιόφωνο, μου είπε! 

Πατέρας : Τρέξε να το πεις στον αδερφό σου, τον Αντώνη.

Ο Αντώνης μπαίνει στη σκηνή

Αντώνης : Πατέρα, τα άκουσα όλα. Μισό λεπτό να ανοίξω το ραδιόφωνο. Σε λίγο θα ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει.

Ο Αντώνης ανοίγει το ραδιόφωνο.

Ακούγεται η φωνή του εκφωνητή που ενημερώνει τον κόσμο για τον πόλεμο με τους Ιταλούς. Για να ακούσετε το σχετικό ηχητικό πατήστε εδώ.

Αντώνης : Ώστε έτσι… Καλά το λέγανε προχτές στο μαγαζί του Γιάννη. Δύσκολα θα γλιτώναμε. Οι Ιταλοί μας κήρυξαν τον πόλεμο.

Μπαμπάς : Έχουν βαλθεί να αιματοκυλήσουν τον κόσμο οι άθλιοι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί. Ένα χρόνο πριν επιτέθηκε ο Χίτλερ στην Πολωνία, σιγά – σιγά μπήκανε όλοι στον πόλεμο, πώς να μας αφήνανε εμάς ήσυχους;

Αντώνης : Κάνανε μεγάλο λάθος που τόλμησαν να τα βάλουν μαζί μας! Θα τους πάμε  τρέχοντας μέχρι τη Ρώμη!

Μητέρα : Μπράβο, παιδί μου!

Μαρία : Και στη Ρώμη, Αντώνη! Και στη Ρώμη!

Αντώνης : Ας τα αφήσουμε αυτά τώρα, να πάει κάποιος να ειδοποιήσει το Δημήτρη, πρέπει να πάμε να παρουσιαστούμε για να πολεμήσουμε για την πατρίδα!

ΣΚΗΝΗ 2

Εμβατήρια ακούγονται από το ραδιόφωνο.

Στην αυλή βγαίνουν ο Δημήτρης  με τον πατέρα του και τη μητέρα του.

Πατέρας Δημήτρη : Γιε μου, ήρθε η ώρα να φανείς αντάξιος των προγόνων σου!

Μητέρα Δημήτρη : Μην ξεχνάς, παιδί μου, ότι είσαι απόγονος του ήρωα Βελισσαρίου!

Δημήτρης : Μη φοβάσαι, μάνα, και ξέρω από τι σπουδαία οικογένεια κατάγομαι. Έλληνες είμαστε, δε μάθαμε να σκύβουμε το κεφάλι στη σκλαβιά εμείς.

Πατέρας Δημήτρη : Μπράβο, γιε μου! Βρε, τι λεβέντη γιο έκανα εγώ!

Μητέρα Δημήτρη : Δημήτρη μου, θέλω να προσέχεις. Θέλω να φροντίζεις την υγεία σου. Και να φοράς πάντα το σταυρό σου, να σε προστατεύει η Παναγιά!

Δημήτρης : Έννοια σου, μητέρα. Θα προσέχω αλλά πρώτα από όλα θα κοιτάξουμε να διώξουμε τους εχθρούς από την πατρίδα μας! Με τη βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά!

Πατέρας Δημήτρη : Μπράβο! Στο καλό να πας, Δημήτρη μου!

Μητέρα Δημήτρη : Στο καλό, παιδί μου! Η Παναγιά μαζί σου!

Δημήτρης : Σας ευχαριστώ! Και σας υπόσχομαι, όταν με το καλό γυρίσουμε νικητές, θα κάνουμε πολλές βόλτες στην παραλία! Μέχρι και στον κινηματογράφο στην Αβάντων θα σας πάω βόλτα!

Πατέρας Δημήτρη : Παιδί μου, να μας γράφεις και κανένα γράμμα, να μαθαίνουμε νέα σου!

Δημήτρης : Έννοια σου, πατέρα! Θα σας γράφω όσο πιο συχνά μπορώ!

ΣΚΗΝΗ 3

Αφηγητής 1 : Κι έτσι ο Αντώνης, ο Δημήτρης κι εκατοντάδες παιδιά από την Εύβοια, όπως κι από όλη την Ελλάδα, πήρανε το δρόμο για το μέτωπο.

Αφηγητής 2 : Στα σύνορα με την Αλβανία έδωσαν μεγάλες μάχες!

Αφηγητής 3 : Σύντομα οι Έλληνες στρατιώτες έδιωξαν τους Ιταλούς από τα χώματα της πατρίδας μας!

Αφηγητής 1 : Όχι μόνο τους νίκησαν, τους κυνήγησαν μέσα στην Αλβανία κι έτσι απελευθέρωσαν τις ελληνικές περιοχές της Βορείας Ηπείρου,  τους Άγιους Σαράντα, το Τεπελένι, την Κορυτσά!

Αφηγητής  4 : Αέρα! Αέρα! Αυτό φώναζαν οι Έλληνες!

Αφηγητής 5 : Κι έτρεμαν από το φόβο τους οι Ιταλοί!

Αφηγητής 6 :  Κάθε μέρα είχαμε κι από μια νέα νίκη!

Αφηγητής 2 : Τι γλέντια γίνονταν τότε σε κάθε γειτονιά της Χαλκίδας, δε λέγεται!

Αφηγητής 3 : Ακόμα κι όταν οι Ιταλοί βομβαρδίζανε την πόλη μας, ο κόσμος δεν πήγαινε να κρυφτεί! Έβγαινε στους δρόμους για να τους κοροϊδέψει.

Αφηγητής 1 : Ήταν πολύ περίεργο! Η αναστάτωση έγινε οργή, η οργή έγινε θάρρος και το θάρρος έφερε το χαμόγελο, ακόμα και την ώρα του κινδύνου!

Αφηγητής  2 : Κι ας χάσαμε πολλά παιδιά μας, κανείς δε λιγοψύχησε! Με το χαμόγελο στα χείλη πήγαιναν στο μέτωπο οι στρατιώτες μας!

Αφηγητής  3 : Και, παρόλο που τα πράγματα ήταν δύσκολα και πολλές φορές μένανε νηστικοί, βουτηγμένοι μέσα στη λάσπη και στο χιόνι, όταν μπορούσαν, γράφανε γράμματα στους γονείς τους και σε όλα τα αγαπημένα τους πρόσωπα!

Αφηγητής 1 : Οι ταχυδρόμοι είχαν γίνει οι αγαπημένοι όλης Χαλκίδας!

ΣΚΗΝΗ 4

Ταχυδρόμος : Κυρία Ειρήνη, γράμμα! Γράμμα από το μέτωπο!

Γιαγιά : Γράμμα; Από τον Λευτεράκη μου θα είναι!

Ταχυδρόμος : Ορίστε!

Γιαγιά : Σε ευχαριστώ, παιδάκι μου! Να, πάρε μια δεκάρα για τον κόπο σου!

Ταχυδρόμος : Ευχαριστώ! Με το καλό να γυρίσουν τα παιδιά μας!

Νίκη : Για να δω, βρε γιαγιά! Για δώσε μου το λίγο.

Γιαγιά  : Δες, βρε παιδάκι μου, γιατί δε ξέρω και γράμματα. Κι αν έχεις χρόνο, διάβασέ μου το γράμμα όσο πλέκω φανέλες για τους στρατιώτες μας.

Νίκη : Είναι από τον αδερφό μου! Έχει γράψει γράμμα στο μπαμπά!

Γιαγιά : Κάτσε να τον φωνάξω να μας το διαβάσεις! Κώστα! Κώστα! Έλα, γρήγορα! Γράμμα από το παιδί!

Κώστας : Γράμμα από το παιδί; Έρχομαι αμέσως! (έρχεται τρέχοντας) Νίκη, διάβασέ το αμέσως! Θέλω να μάθω  για το παιδί!

Νίκη : Λοιπόν, διαβάζω…

(διαβάζει ένα από τα δύο  κείμενα που ακολουθούν)

Κώστας : Αχ, λεβέντη μου! Μωρέ, τι παλικάρια βγάζει η Χαλκίδα;

Νίκη : Μπράβο, Λευτέρη! Είσαι πραγματικός ήρωας!

Κώστας : Το κακό είναι ότι πολλοί ήρωές μας άφησαν άλλος ένα κομμάτι από το κορμί του, άλλος την ίδια του τη ζωή πάνω στα παγωμένα βουνά της Πίνδου.

Νίκη : Μη φοβάσαι, πατέρα, και κανείς δεν τους ξεχνά. Θέλει αρετή και Τόλμη η Ελευθερία.

Κώστας : Θα πρέπει να το καταλάβουν καλά οι δυνατοί του κόσμου! Όποιος έχει το δίκιο μαζί του, πάντα κερδίζει! Αργά ή γρήγορα θα νικήσουμε! Ο πόλεμος θα τελειώσει κι Ελλάδα θα νικήσει!

ΤΕΛΟΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΧΑΛΚΙΔΕΩΝ ΠΕΣΟΝΤΩΝ