Μέρα μνήμης αλλά και συμπερασμάτων...

Σαν σήμερα, πριν 15 χρονια, δολοφονήθηκε στην Κύπρο ο Ελληνοκύπριος αδερφός μας, Σολωμός Σολωμού.
Ήταν μια αυγουστιάτική μέρα, μια μέρα ζεστή και λαμπερή, θαρρείς πως κι ο Θεός ήθελε με αυτόν τον τρόπο να τον καλωσορίσει στον Παράδεισο, που δολοφονήθηκε ο Σολωμός στην προσπάθειά του να κατεβάσει από τον ιστό την Τούρκικη σημαία. Δολοφονήθηκε από τα πυρά των Τούρκων στρατιωτών (;) που θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να τον τιμωρήσουν για την πράξη του! Μεταξύ μας, ποτέ μου δεν τους κατηγόρησα. Εντολές εκτελούσαν, και, για να λέμε την αλήθεια, κι εμείς το ίδιο θα κάναμε στη θέση τους. Η δολοφονία όμως παραμένει δολοφονία!
Θυμάμαι, έφηβος τότε, άκουγα στην τηλεόραση τις φωνές των άλλων να του λένε "Πού πας, ρε μαλ..., θα σκοτωθείς!" Ποτέ μου δε μπόρεσα με σιγουριά να πω αν τους άκουγε και απλά τους αγνοούσε, αν ήταν ο θάνατός του μια συνειδητή επιλογη....
Πιθανοτατα ο θάνατός του να μην είχε τον αντίκτυπο που θα έπρεπε. Προφανώς τα συμφέροντα και οι αποφάσεις των μεγάλων του κόσμου να έχουν βρει μια μεγάλη γόμα και να μπορούν να σβήνουν όσα θέλουν από την εθνική και ιστορική μας συνείδηση! Κι όταν η γόμα δεν πιάνει, σπέρνουν το ζιζάνιο της διχόνοιας!
Πιθανόν να έχει χιλιοακούσει από εκεί ψηλά τόσους επικήδειους λόγους-επαίνους που θα καταντούσα κουραστικός για τον ίδιο και τους οικείους του.
Πιθανόν να μην το ξέρει ούτε ο ίδιος, αλλά σε μια στιγμή μπήκε στο ΠΑΝΘΕΟΝ της Ιστορίας ως ένας ακόμα Λεωνίδας αυτής εδώ της πατρίδας.
Σίγουρα όμως κι εκείνος θα ξέρει ότι ο Σολωμός ενέπνευσε με την πράξη του, έστω και για λίγο, την ελληνικότητα της ψυχής μας! Ότι, έστω και για μια στιγμή για κάποιους, για μια ζωή για άλλους, μας έκανε να σκεφτούμε με αγάπη και δάκρυ την πατρίδα μας και να καταλάβουμε πως η θυσία, όταν είναι για κάτι τόσο σπουδαίο, όσο η Ελλάδα, δεν είναι θυσία, είναι η ελάχιστη προσφορά!
Τελικά σε αυτά εδώ τα χώματα γεννάνε οι γυναίκες Λεωνίδες και Μπουμπουλίνες! Ίσως, τελικά, κάπου μέσα μας να υπάρχει ένας ήρωας που περιμένει να ξεπροβάλλει την κατάλληλη στιγμή!
Τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά που αρχίζω να το πιστεύω....