Λίγα λόγια για την Εθνική μας Επέτειο, κύριοι "φιλειρηνιστές"

Διαβάζοντας κανείς κείμενα στο διαδίκτυο για την Εθνική Επέτειο του ΟΧΙ (γραμμένες από πανεπιστημιακούς οι περισσότερες) αντιλαμβάνεται ότι, δυστυχώς, κάποιοι βλέπουν την Εθνική Επέτειο ως μια ευκαιρία να κηρύξουν τον  «αντιπολεμικό» τους λόγο, ως μια αφορμή να «διδάξουν» την αγάπη μεταξύ των λαών!

Προσωπικά ποτέ δεν ήμουν σύμφωνος με την υστερία τους, ούτε ένιωσα ποτέ την ανάγκη τους να «διατυμπανίσουν» πόσο «αγαπούν την ειρήνη». Μπορώ όμως να καταλάβω το σκοπό τους.

Αν κάποιοι αγαπούσαν όσο τίποτα άλλο την ειρήνη, ήταν οι Έλληνες το 1940 που κανέναν δεν προκάλεσαν, που προσπάθησαν να μην πολεμήσουν με κανέναν λαό και που, όμως, δε δίστασαν να πάρουν τα όπλα για την ελευθερία τους.

Κατά την άποψή μου είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να καλλιεργήσουν «την κουλτούρα του μη αγώνα». Θέλουν απλά να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για το οτιδήποτε. Είναι τυχαίο ότι ο κόσμος δεν ξεσηκώνεται, δεν αφήνει τον καναπέ του, δεν κάνει τίποτα που να έχει προσωπικό κόστος;   Είναι τυχαίο το γεγονός ότι βάζουν στο ίδιο καζάνι και τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους, λες και είναι ντροπή να θέλει κάποιος να υπερασπίσει αυτά που αγαπά;

Επομένως δε νιώθω ότι μιλώντας στους μαθητές  μου για τους αγώνες των προπαππούδων τους, μιλάω για πολεμόχαρα ανθρωπάκια που ζητούσαν να σκοτώσουν στα καλά καθούμενα τους αντιπάλους τους.

Δε νιώθω ότι μιλώντας για τον πόλεμο του 1940 υποδαυλίζω «απάνθρωπα, δολοφονικά ένστικτα» ανθρώπων γιατί , πολύ απλά, αυτά δεν υπάρχουν!

Αντίθετα, πιστεύω ότι το να μιλάει κανείς για τους αγώνες, για τις κακουχίες αλλά και τους θριάμβους των προγόνων μας μόνο οφέλη μπορεί να έχει για τους μαθητές και για την κοινωνία μας.

Τι μας έμαθαν οι παππούδες μας, κ. φιλειρηνιστές;

1)    Ότι δεν έχει σημασία πόσο μικρός είσαι αλλά πόσο υπερήφανα αντιμετωπίζεις τον κίνδυνο.

2)    Ότι πάνω από όλα πρέπει να κοιτάμε το σύνολο και να υπερασπίζουμε όλα όσα αγαπάμε, σε μια λέξη μαζεμένα λέγονται ΠΑΤΡΙΔΑ.

3)    Ότι ένας άνθρωπος, όταν έχει το δίκιο με το μέρος του, μπορεί να καταφέρει το αδύνατο.

4)    Ότι ένας άνθρωπος, για να είναι άνθρωπος, πρέπει να αγωνίζεται! Πάντα, παντού, με κάθε κόστος!

Πάνω από όλα μας έμαθαν ότι, ακόμα κι αν το δούμε καθαρά ατομιστικά, είναι πιο ασφαλές να πολεμάς παρά να υποδουλώνεσαι: στον πόλεμο πολέμησαν 400.000 στρατιώτες και σκοτώθηκαν 7.900, αναλογία 50:1. Στην Κατοχή επί συνόλου 8000.000 Ελλήνων σκοτώθηκαν οι 550.000, αναλογία 15:1.

Όποιος αγωνίζεται, μπορεί  να τα καταφέρει. Όποιος παραδίδεται, δεν έχει καμία τύχη.

          Ας το θυμόμαστε αυτό…