Γιατί αξίζει κανείς να ζηλεύει τους εκπαιδευτικούς!

Λένε πως "η φτώχεια φέρνει γκρίνια" και ακριβώς έτσι είναι!
Η φτώχεια φέρνει και γκρίνια αλλά φέρνει και παραλογισμό!
Ζούμε σε μια εποχή που μόλις αρχίζει και καταρρέει η λογική της γενιάς των κομματόσκυλων (των κομματαρχών του 1981) που μας έταζαν ότι δε χρειάζεται να δουλεύουμε, παρά μόνο να βολευόμαστε ζώντας παρασιτικά εις βάρος της κοινωνίας και του ελληνικού κράτους και μάλιστα, ότι αυτό θα μπορούσαμε να το κάνουμε για πάντα!
Ανέδειξαν σε στόχο ζωής το βόλεμα και τη ρεμούλα και στοχοποίησαν ό,τι δίνει αξίες, ιδανικά, όνειρα αλλά και απαιτεί σκληρή δουλειά.
Μέχρι πριν 10 χρόνια.... το να είσαι εκπαιδευτικός ήταν λίγο κουτό! Τι ρεμούλα να κάνεις, τι φακελάκι να ζητήσεις, πώς θα κάνεις τη βιλίτσα των ονείρων σου με μισθούς που δε σου ανταποδίδουν καν τα λεφτά που έδωσες για να σπουδάσεις;
Πριν 15 χρόνια ήταν η εποχή που οι καθηγητές των ΠΤΔΕ παρακαλούσαν τους φοιτητές τους να πάνε να σπουδάσουν και μάλιστα... τους μάζευαν κυριολεκτικά από τις οικοδομές και τα χωράφια, μιας και ήταν σχεδόν αδύνατο ένας εκπαιδευτικός να βρει δουλειά!
Αυτό, και άλλες πολλές δυσλειτουργίες του συστήματος, μαζί με ευτυχείς συγκυρίες όπως η θεσμοθέτηση του Ολοήμερου Σχολείου έδωσαν την ευκαιρία σε μια γενιά εκπαιδευτικών, τη γενιά μου (απόφοιτοι 1998-2009) να μπει μαζικά στην αγορά εργασίας και στη Δημόσια Παιδεία.
Όμως η μισθολογική μας εξέλιξη, αν και μπαίνουμε με ¨καλό" για την εποχή εισαγωγικό μισθό, είναι μηδενική.
Η δυνατότητα να ασκήσουμε οποιοδήποτε άλλο έργο επ' αμοιβή δεν υπάρχει.
Οι υποχρεώσεις και οι απαιτήσεις των γονέων (όχι των γονέων που ξέρουν αλλά αυτών που με τις πράξεις τους προσπαθούν να καλύψουν τη δική τους ανεπάρκεια) κάθε βδομάδα και αυξάνουν! Ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει να πει σε πατέρα ότι το παιδί του πρέπει να αξιολογηθεί από ειδικό επιστήμονα, αν τυχόν παρουσιάσει μαθησιακές δυσκολίες; Ποιος είναι αυτός που θα τολμήσει να του κάνει παρατήρηση για τη συμπεριφορά του βλασταριού του, έστω κι αν εκείνο ευθύνεται για τον τραυματισμό άλλου μαθητή;
Μέχρι σήμερα, λοιπόν, ο εκπαιδευτικός πέρναγε απαρατήρητος.... Έβραζε στο ζουμί του και λίγοι έδιναν σημασία.
Σήμερα όμως που η εύρεση εργασίας είναι δύσκολη, σήμερα που χάθηκε το όνειρο να κάνει κάποιος λεφτά πατώντας επί πτωμάτων, χρηματιζόμενος ή πουλώντας εκδουλεύσεις, ο εκπαιδευτικός έγινε το εξιλαστήριο θύμα της κυβέρνησης!
Αποτελεί το όνειδος της κοινωνίας μας, στοχοποιήθηκε αναίτια και ανέξοδα!
Το αναίτια το καταλαβαίνουν μόνο οι εκπαιδευτικοί!
Το ανέξοδα το καταλαβαίνουν όλοι : Κανείς εκπαιδευτικός δεν παρακάλεσε για να διοριστεί, δεν πήρε μπιλιετάκι από κάποιο βουλευτικό γραφείο, δε φίλησε κατουρημένες ποδιές! Πήρε το πτυχίο του και, όταν ήρθε η σειρά του, έπιασε δουλειά! Οι εκπαιδευτικοί δεν αποτελούν κομματικό στρατό κανενός και, κυρίως, δε μπορούν να αποτελέσουν επένδυση κομματικής εκμετάλλευσης. Ποιος και γιατί να έχει ανάγκη να δώσει φακελάκι στον εκπαιδευτικό; Μήπως, αν δεν τον πληρώσεις, δε θα αγαπάει το παιδί σου; Μήπως, αν δεν τον λαδώσεις, δε θα κάνει τη δουλειά του;
Βλέπετε... ούτε εφοριακοί είμαστε, ούτε υπάλληλοι με υπογραφή, ούτε τίποτα από αυτά!
Αφού λοιπόν δε μας έχουν ανάγκη, μας στοχοποιούν και έτσι ικανοποιείται η «δίψα του όχλου για αίμα»!! Τώρα ο υπαίτιος της οικονομικής και κοινωνικής μας κατρακύλας έχει όνομα : ο Έλληνας Εκπαιδευτικός!
Τι ακούσαμε και τι θα ακούσουμε ακόμα για τον κλάδο μας! Νομίζω ότι οι πιο "ήπιες" κατηγορίες είναι το "τεμπέληδες" και το "κηφήνες"!
Ειλικρινά δε νομίζω ότι έχει νόημα να απαντάμε σε κάθε μία κατηγορία ξεχωριστά!
Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι η λογική της σημερινής κοινωνίας που βρίσκεται μετέωρη και γεμάτη ανησυχία για το μέλλον της! Ο κόσμος δε ξέρει πια ποιες αξίες να υιοθετήσει! Ελπίζει ακόμα στην νεκρανάσταση ενός οικονομικοκοινωνικού συστήματος που του έφαγε τις σάρκες και του υποθήκευσε το μέλλον! Προτιμά να κοιτάζει πίσω γιατί νιώθει ασφάλεια που βλέπει κάτι δυσάρεστο αλλά γνώριμο και δεν τολμά να κοιτάξει μπροστά γιατί μπροστά υπάρχει ο κίνδυνος να ανακαλύψει ότι όλα αυτά που ονειρεύτηκε και επιθύμησε είναι μια τεράστια πλεκτάνη, μια φενάκη!
Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί άψογα για την άρχουσα ομαδούλα (ούτε καν άρχουσα τάξη) και το μόνο που απομένει είναι να καταλαγιάσει ο παραλογισμός και να επικρατήσει η λογική! Τα παπαγαλάκια της πράσινης δημοσιογραφίας στιγματίζουν ανθρώπους και επαγγέλματα και προβάλουν, όχι τυχαία, μόνο τους ανάξιους και τους επίορκους!
Σε αυτό το πλαίσιο μία είναι η λύση : Πορεία προς τα εμπρός! Πρέπει να δώσουμε το βάρος στην Παιδεία, να ξεπεράσουμε κόμπλεξ και μικροσυμφέροντα, να επενδύσουμε πάνω στην εργασία και στον κάματο! Μόνο έτσι θα καταφέρουμε να αντιστρέψουμε μια κατάσταση που μας έχει φέρει στα όρια της κοινωνικής λογικής, μόνο έτσι θα καταφέρουμε να δικαιούμαστε να ονομαζόμαστε Έλληνες πολίτες.
Όσο για τις κατηγορίες εναντίον των εκπαιδευτικών εγώ θα πω το εξής : Όσα χρήματα και να μας κόψουν, όσο και να μας στοχοποιήσουν, εγώ κάθε πρωί πηγαίνω και βλέπω μια τάξη γεμάτη όμορφα παιδικά χαμόγελα, γεμάτη ειλικρίνεια και αθωότητα! Μακάρι να είχα περισσότερα χρήματα στη διάθεσή μου, μακάρι να πληρωνόμουν καλύτερα! Όμως την αμοιβή που μου δίνουν αυτά τα μικρά παιδάκια.... δε μπορεί καμία κυβέρνηση να μου τη δώσει!
Αυτό το προνόμιο το έχουμε μόνο εμείς οι εκπαιδευτικοί και, ναι, γι’ αυτό το λόγο πιστεύω ότι μπορούν να μας ζηλεύουν όλοι οι άλλοι!