Όπως είχα υποσχεθεί, όταν δημοσίευσα το άρθρο του φίλου μου του Γιώργου Τσουμαρίδη «Τα κάστρα πέφτουν από μέσα», ότι θα σχολιάσω το άρθρο του μετά τη λήξη των διαδικασιών για την εκλογή αντιπροσώπων για τη ΔΟΕ, αυτό κάνω σήμερα με το παρακάτω κείμενο.
Ταυτόχρονα θα προσπαθήσω να αναλύσω το πώς αντιλαμβάνομαι εγώ τη σημερινή κατάσταση της παράταξης.
Δεν είναι τυχαία η απόφασή μου να μιλήσω αυτή τη στιγμή… ό,τι ζημιά μπορούσε να γίνει έχει γίνει… και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να χρεωθεί σε αυτούς που με τις πράξεις τους απέδειξαν όλο αυτό το διάστημα, από το εκλογικό μας συνέδριο και μέχρι σήμερα πως για το καλό της παράταξης δε μίλησαν και κράτησαν ενωτική στάση μια και το ζητούμενο αυτού του διαστήματος ήταν η όσο το δυνατόν καλύτερη εκπροσώπηση της παράταξης μας στη Γενική Συνέλευση του κλάδου.
Όμως το πλήρωμα του χρόνου έφτασε… οι εκλογικές διαδικασίες τελείωσαν και η παράταξη δυστυχώς βγήκε αποδυναμωμένη.
Ποιος φταίει;
Έχω μάθει στη ζωή μου να λέω τα πράγματα με το όνομά τους και αυτό θα κάνω σήμερα… άλλωστε δε χρωστάω σε κανέναν τίποτα για να έχω ενδοιασμούς για το τι θα λέω και θα γράφω… ποτέ δεν κουβάλησα την τσάντα κάποιου… ούτε έγλειψα κανέναν… ούτε στηρίχτηκα στις πλάτες κάποιου άλλου για να φτάσω να εκπροσωπώ τους συναδέλφους μου στους συλλόγους που συνδικαλίστηκα και συνεχίζω να συνδικαλίζομαι.
Όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκα με πολλών ειδών συνδικαλιστές… κάποιοι με πίκραναν… κάποιους μπορεί να πίκρανα και εγώ κάνοντας λάθη… όμως πάντοτε στήριζα και αποφάσιζα με γνώμονα το συμφέρον των συναδέλφων, συνδικαλιστικά, όπως πρέπει να λειτουργούμε όλοι μας.
Δεν πιστεύω στον πλήρη αρνητισμό και το χαμαιλεοντισμό των άλλων παρατάξεων, γι’ αυτό βρίσκομαι στη μεγάλη παράταξη της ΔΑΚΕ… σέβομαι την ιδεολογία της και τη θεωρώ υπεύθυνη για ό,τι καλό έχει κερδίσει ο κλάδος όλα αυτά τα χρόνια (το επαληθεύουν άλλωστε όλες οι ψηφισμένες θέσεις του κλάδου που ήταν και προτάσεις της παράταξής μας).
Η παράταξη της ΔΑΚΕ είναι αυτή που όλα αυτά τα χρόνια με έκανε καλύτερο συνδικαλιστή, γιατί μου έδωσε το πλεονέκτημα της ελεύθερης έκφρασης και δε με εγκλώβισε σε παρωχημένες ιδέες.
Δυστυχώς τα πράγματα τα τελευταία χρόνια άλλαξαν… η άλλοτε δυναμική και παραγωγός προτάσεων παράταξή μας εγκλωβίστηκε σε μια μοιρολατρική κατάσταση αποδοχής της θέσης της στο εκπαιδευτικό και συνδικαλιστικό γίγνεσθαι… με κάποιους να είναι και ευχαριστημένοι αρκεί να κρατούσαν τη θέση τους.
Η ελπίδα που έδινε η παράταξή μας στους/στις συναδέλφους στα σχολεία χάθηκε και αφέθηκε να γίνει απλά μια σχέση συναλλαγής…
Το κουτσομπολιό… οι αρεστοί… οι αποκλεισμοί… και οι αποφάσεις μέσα σε κλειστά δωμάτια… μας αποξένωσαν από τη βάση των συναδέλφων, μια και μας έβαλαν σε ένα παιχνίδι εσωστρέφειας… κάνοντας μας να ξεχάσουμε το ρόλο μας και την αποστολή μας.
Αυτό προσπαθήσαμε να το αλλάξουμε στο τελευταίο συνέδριό μας, γιατί και οι καιροί είναι δύσκολοι και τα χρόνια που θα έρθουν άγρια και επικίνδυνα ακόμη και για τα αυτονόητα.
Το αποτέλεσμα το γνωρίζετε… και δεν επιδέχεται ιδιαίτερο σχολιασμό από εμένα… άλλωστε φρόντιζαν να το σχολιάζουν, όλο αυτό το διάστημα, αυτοί που ευθύνονται για αυτό το αποτέλεσμα…
Έχουμε όμως μπροστά μας δύο ολόκληρα χρόνια να κάνουμε εκείνες τις κινήσεις που χρειάζονται για να ξαναδώσουμε την ελπίδα στους/στις συναδέλφους και ταυτόχρονα να επιστρέψουμε στο ρόλο μας και σε αυτό που ακόμη και αν φαίνεται σήμερα πως έχουμε ξεχάσει… μπορούμε να το επαναφέρουμε… να γίνουμε συνδικαλιστές και παραγωγοί προτάσεων που θα βγάλουν τον κλάδο από το αδιέξοδο που τον έχει οδηγήσει η ομάδα Μπράτη και οι επιλογές της Υπουργού.
Αυτό σημαίνει όμως αλλαγή πολιτικής της παράταξης μας και εδώ πιστεύω πως μπαίνει και το θέμα προσώπων που ηγούνται. Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση, πως τα πρόσωπα που ηγούνται σήμερα της παράταξής μας μπορούν και θέλουν να κάνουν αυτή την αλλαγή πολιτικής.
Οι πράξεις τους κατά το διάστημα της εκλογικής μάχης για την εκλογή αντιπροσώπων έδειξαν πως αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο ήταν η προσωπική τους προβολή και η καθιέρωσή τους στη συνείδηση των συναγωνιστών μας σε όλη την Ελλάδα πως είναι οι ηγέτες και το μέλλον της παράταξης.
Οι Περιφερειακές συγκεντρώσεις… τα πορτοκαλί φυλλάδια… οι πραγματικά πολλές ανακοινώσεις φάνηκε πως δε βοήθησαν… ούτε καν αυτούς που τα οργάνωσαν όλα αυτά στους συλλόγους στους οποίους ανήκουν.
Αντίθετα φάνηκε πως στους συλλόγους που έχουμε καθαρούς συνδικαλιστές, που βρίσκονται κοντά στους/στις συναδέλφους… που τολμούν να πουν την άποψή τους και καλλιεργούν με τις πράξεις τους και με το έργο τους την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει… η παράταξη πήγε καλά.
Τι πρέπει να γίνει;
- Στη Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ η παράταξη πρέπει να κάνει την υπέρβαση και να στηρίξει πρόταση μη ανοίγματος των σχολείων την επόμενη σχολική χρονιά χωρίς κανένα προαπαιτούμενο… Την απόφαση της να κοινοποιήσει άμεσα από την πρώτη μέρα της Γ.Σ. στα μέσα μαζικής ενημέρωσης έτσι ώστε να δεσμεύσει και τις άλλες παρατάξεις.
- Η παράταξη στη Γενική Συνέλευση πρέπει να δώσει την ελπίδα και πρέπει να εκπροσωπείται από στελέχη πρώτης γραμμής, εκλεγμένα στους συλλόγους τους, που μπορούν και θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη.
- Καμιά συναλλαγή με άλλη παράταξη στην εκλογική διαδικασία… ακόμη και αν αυτό στοιχίσει την τέταρτη έδρα στην Ομοσπονδία.
- Έκτακτο συνέδριο της παράταξής μας στο πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου με μοναδικό θέμα συζήτησης τη λειτουργία της παράταξης και εκλογικές διαδικασίες.
Ξέρω πως έγραψα κάποια πράγματα που θα στενοχωρήσουν κάποιους (μερικοί από αυτούς δεν είχαν αυτή τη συμπεριφορά όταν ξεκίνησαν… ευκαιρία να βγάλουν τον καλό τους εαυτό και να πάρουν τις σωστές αποφάσεις).
Αυτό που απαντώ σε όλους είναι πολύ απλό και εύκολο…
Αν κοιτάξουν στον καθρέφτη και δουν πραγματικά πως έχω άδικο… ας μη κάνουν απολύτως τίποτα και ας στραφούν εναντίον μου.
Αν όμως διαπιστώσουν ότι λέω και γράφω αυτά που πραγματικά συμβαίνουν… ας κάνουν την υπέρβαση, τώρα, για το καλό της παράταξης.
Με συνδικαλιστική τιμή
Τεκίδης Αλέξανδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου