Κυριακή του Ασώτου, μια άλλη προσέγγιση

Κυριακή του Ασώτου σήμερα.

Γνωστή σε όλους μας η παραβολή. Σε πρώτο επίπεδο αφορά στη μετάνοια των ανθρώπων που έχουν ξεστρατίσει και στη επιστροφή τους στην απέραντη Αγάπη του Θεού μας, ο οποίος, όπως ο στοργικός πατέρας, καλοδέχεται όλα τα παιδιά του, όταν αυτά μετανοήσουν πραγματικά.

Όμως, μια βαθύτερη ανάγνωση της παραβολής, μια σε δεύτερο επίπεδο θεώρησή της, μας δίνει πολλά παραπάνω μηνύματα για να επεξεργαστούμε αλλά και για να προβληματιστούμε.

Ο νεαρός αρχικά ζητάει κάτι παράλογο, κάτι που δεν είναι απαραίτητα δικαίωμά του. Ζητάει τη μισή περιουσία του πατέρα του. Αυτός από ΑΓΑΠΗ δεν του χαλάει το χατίρι. Θα μπορούσε να του αρνηθεί, να τον διώξει, να μην του δώσει τίποτα! Κανείς δεν θα τον κατηγορούσε, τουναντίον θα τον επαινούσαν γιατί έκανε κάτι για να συνετίσει τον άφρονα υιο του. Κι όμως, αυτός από ΑΓΑΠΗ και πίστη στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να κάνει τη δική του, έστω και λάθος, επιλογή, συμφωνεί και του δίνει αυτό που ζητάει.

Ο νεαρός παίρνει την περιουσία και τη σπαταλά. Δεν ξέρει τι να την κάνει, δεν έχει όραμα, κατεύθυνση, δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο στόχο στη ζωή του. Να περάσει καλά και μετά τι; Δεν ξέρει ότι κάποτε όλα τα πλούτη τελειώνουν; Εδώ φαίνεται η ματαιότητα των κενών ανθρώπων, εδώ γίνεται αναφορά στη ζωή χωρίς νόημα, στη ζωή χωρίς κάτι να επιδιώκουμε ή να έχουμε ως αντικειμενικό σκοπό.

Ο νεαρός βλέπει ότι τα λεφτά λιγοστεύουν. Περνάει καλά, αλλά βλέπει ότι το πουγγί του αδειάζει. Τυφλός είναι; ΟΧΙ. Κουτός είναι; Προφανώς και ΟΧΙ. Τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να φύγει από αυτή την ματαιόπονη κατάσταση και να επιστρέψει στον πατέρα του με όσα του έχουν απομείνει, ή να αλλάξει τρόπο ζωής για να κάνει μια νέα αρχή μακριά του; Μα, φυσικά, ο ΦΟΒΟΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ ΤΟΥ και ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ ΤΟΥ. Προσπαθεί να μεταθέσει χρονικά το βέβαιο γεγονός.

Όμως, κι όταν ακόμα τελειώνουν τα χρήματά του, όταν ακόμα και οι “φίλοι” του τον εγκαταλείπουν, γυρνάει στον πατέρα του; ΟΧΙ. Ακόμα ο εγωισμός του δεν έχει συντριβεί. Εξακολουθεί να μην έχει δύναμη να αντιμετωπίσει την αλήθεια κατάματα.

Γιατί δεν πάει πάλι στον πατέρα του να ζητήσει χρήματα; Γιατί αυτό είναι μια ΠΑΡΑΔΟΧΗ ΗΤΤΑΣ και δεν τολμάει να δεχτεί ότι έκανε λάθος, ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΞΙΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΕΙ ΟΣΑ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ότι ΗΤΑΝ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Πηγαίνει να βρει δουλειά. Το μόνο που βρίσκει είναι μια αστεία θέση, χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική. Κι όμως επενδύει σε αυτό κι ελπίζει. Τι να ελπίζει κάποιος που βόσκει γουρούνια; Ούτε καν ο ιδιοκτήτης τους ήταν, ούτε “επιχειρηματίας”, ούτε καν ιδιοκτήτης της ζωής του. Κι όμως, θα χρειαστεί να περάσει καιρός, να πεινάσει κυριολεκτικά, να ΔΙΑΛΥΘΕΙ ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ του για να αποδεχτεί αυτό που από την αρχή κάθε λογικός άνθρωπος καταλάβαινε.

Κι αφού διαλύθηκε, γύρισε στον στοργικό του πατέρα που ασφαλώς και τον ξαναδέχτηκε με τιμές και ειλικρινή χαρά γιατί η ΑΓΑΠΗ αυτό ακριβώς κάνει.

Αυτό είναι το μήνυμα για τα “κακά παιδιά”, τα “άσωτα”. Υπάρχει λύση, υπάρχει σωτηρία, υπάρχει διέξοδος αλλά πρώτα πρέπει να διαλυθεί ο εγωισμός, η ματαιοδοξία, πρέπει πρώτα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και μετά να δεχτούμε τη βοήθεια.

Όμως, εξίσου σημαντικά μηνύματα μας στέλνει η ζωή και οι πράξεις και του άλλου αδερφού, του “καλού”.

Αυτός, όντας στα χωράφια, δεν ήξερε τίποτα για την επιστροφή του αδερφού του. Δεν έστειλαν ούτε καν έναν δούλο να του πει τα νέα. Γυρνώντας από την κοπιαστική εργασία του βλέπει γλέντια και χαρές στις οποίες ουσιαστικά δεν έχει προσκληθεί επίσημα (αν και προφανώς είναι καλοδεχούμενος γιατί είναι το σπίτι του που γιορτάζει)! Δεν είναι δικαιολογημένη η αγανάκτησή του; Σε πρώτο επίπεδο είναι. Κι όμως, δεν είναι. Δεν είναι γιατί τα λόγια του πατέρα του είναι η ουσία και όλους τους “καλούς”. Αυτά που απολαμβάνει δίπλα στον πατέρα του γιατί “είναι καλό και πειθαρχημένο παιδί” δεν τα έχει εκτιμήσει όσο πρέπει. Νομίζει ότι του λείπουν όλα τα άλλα ενώ στην πραγματικότητα έχει αυτά που του εξασφαλίζουν την ευτυχία.

Έτσι κι εμείς. Νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε άλλα και ξεχνάμε ότι αυτά που μας έχει ήδη χαρίσει ο Θεός , την ΥΓΕΙΑ μας, τα ΠΑΙΔΙΑ μας, την ΤΙΜΗ μας, την ΗΡΕΜΙΑ μας είναι πολύ πιο σπουδαία και πολύτιμα. Νομίζουμε ότι τα έχουμε δεδομένα, κι όμως, μόνο όταν χαθούν, καταλαβαίνουμε πόσο ΟΜΟΡΦΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ.