Και τα τραγούδια των παιδιών και τα ποιήματα στην γιορτή του σχολειού μου γι’ αυτούς τους παππούδες και γι’ αυτές τις γιαγιάδες θα μιλάνε...

Κάποτε είχα έναν  παππού και μια γιαγιά, δε γνωρίζω το όνομά τους, ούτε μου τα είπανε ποτέ.

Δε γνώριζαν να διαβάζουν καλά, δε ήξεραν από «ιδεολογίες» και τέτοια, λίγες κουβέντες έλεγαν γιατί ξέρανε ότι είναι από γενιά καλή κι ας μη ξέρανε τα πάντα για εκείνη.

Πιστεύανε  όμως σε κάποιες λέξεις καθαρές. Πατρίδα η μία, η πιο τρανή.

Πατρίδα ήτανε γι’ αυτούς ο τόπος τους, η φαμίλια και τα υπάρχοντά τους, τα σπίτια και τα χωριά τους, οι ναοί και οι τάφοι των προγόνων τους. Πατρίδα ήταν οι γείτονες και οι φίλοι τους, αυτοί που μιλάγανε τη γλώσσα τους και πήγαιναν στην Εκκλησιά.

Οι πρόγονοί μου αυτοί ξέρανε και μια άλλη λέξη. Λευτεριά τη λέγανε! Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς εννοούσαν όταν μίλαγαν για λευτεριά. Είμαι σίγουρος ότι για αυτούς η λευτεριά ήταν κάτι σπουδαίο, δικό τους, κατάδικό τους! Ήταν τόσο μεγάλο γι’ αυτούς , τόσο σπουδαίο,  που έγιναν από άνθρωποι  θεριά και με τα φτωχικά τους άρματα έδωσαν μάχες φοβερές για να την αποκτήσουν.

Ίσως δεν ήταν μόνο αίμα μου ο  παππούς, ίσως η γιαγιά να ήταν από το δικό σου σόι. Όμως ο  παππούς και η γιαγιά αυτή δεν είναι δικοί μου ή δικοί σου, είναι δικοί μας.

Είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες όλων μας και τα τραγούδια των παιδιών και τα ποιήματα στην γιορτή του σχολειού μου γι’ αυτούς τους παππούδες και γι’ αυτές τις γιαγιάδες θα μιλάνε.

Και, ποιος ξέρει, ίσως από εκεί ψηλά να μας κοιτούν και να χαίρονται…