Γιατί δε δίδαξα το μάθημα «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο (Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο)»

Είχα μια συζήτηση με έναν συνάδελφό μου ο οποίος με «μάλωσε» γιατί δε δίδαξα στα παιδιά της τάξης μου το μάθημα «Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο (Κι εμείς πήγαμε στο υπόγειο)» (Γλώσσα, βιβλίο μαθητή , τεύχος α΄, σελ.: 44-45). Είναι απλό γιατί δεν το δίδαξα : Εγώ στους μαθητές που ποτέ δε θα διδάξω εκούσια ψέματα. Ποτέ δε θα τους πω αυτό που κάποιοι θέλουν, ότι δήθεν οι Έλληνες λύγισαν και φοβήθηκαν, ότι δήθεν έτρεξαν να κρυφτούν.

Προτίμησα να τους δώσω κομμάτια των εφημερίδων της εποχής εκείνης (εξαιρετική δουλειά από το δημοσιογράφο κ. Γκιουλέκα) και να δούμε από κοντά πόσο δυναμικά αλλά και γενναία προσπάθησαν όλοι μαζί να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Είδαν εικόνες με χαμογελαστούς φαντάρους να φιλούν τα παιδιά και να ασπάζονται εικόνες της Παναγιάς, είδαν τα δημοσιεύματα με τις νίκες αλλά και τα γράμματα των γονέων που έδιναν κουράγιο στα παιδιά τους στην Πίνδο! Κι αν κάποιος πει ότι κάποιοι κρύβονταν, τότε θα πρέπει να θυμάται ότι και κάποιοι πρόδωσαν. Μήπως να διδάξουμε και αποσπάσματα από τα ημερολόγια των δοσίλογων και των προδοτών; Ούτε αυτοί που κρύφτηκαν, ούτε αυτοί που πρόδωσαν έχουν θέση στα σχολικά βιβλία. Μόνο αυτοί που αγωνίστηκαν γιατί μόνο αυτοί πρέπει να είναι πρότυπα ζωής για τα παιδιά μας. Τώρα γιατί αυτοί που κρύφτηκαν ή πρόδωσαν την πατρίδα «καθορίζουν» το θα διδάσκονται τα παιδιά μας, είναι άλλο θέμα…