ΔΑΚΕ/ΠΕ των Συλλόγων «Αθηνά» και «Αριστοτέλης» της Αθήνας : «Έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις»

«Έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις»*

Η απεργιακή κινητοποίηση ΔΟΕ – ΟΛΜΕ στις 30 Μαρτίου, αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε σε μια εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή.

Το σύνολο των εργαζομένων ζει κάτω από το ζυγό του μνημονίου. Εργασιακά δικαιώματα, που κερδήθηκαν με αίμα χάνονται και ο κλοιός της οικονομικής εξαθλίωσης στενεύει όλο και περισσότερο. Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό οι εκπαιδευτικοί μ’ όσες δυνάμεις διαθέτουν παλεύουν ενάντια στη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης, έργο που έχει αναλάβει κι εκτελεί με ζήλο η υπουργός κ. Διαμαντοπούλου και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται όμως ο κλάδος το ισχυρό μήνυμα της δυναμικής και συνολικής αντίδρασης από τη συνδικαλιστική ηγεσία, μήνυμα που θα εμπνεύσει, θα οδηγήσει, θα γίνει η κινητήρια δύναμη των αγώνων κάτω από τόσο δύσκολες συνθήκες.

Αυτό η απεργία της 30/3, δυστυχώς, δεν το είχε. Δεν το είχε γιατί η παράταξη της ΠΑΣΚ επέλεξε (την ίδια ώρα που σφραγίζονται σχολεία, την ώρα που οι εκπαιδευτικοί είναι κακοπληρωμένοι και πάρα πολλοί απλήρωτοι, την ώρα που χάνονται κατακτήσεις χρόνων…) να μην ψηφίσει απεργία από κοινού με την ΟΛΜΕ (που την είχε ήδη αποφασίσει μέσα από Ολομέλεια Προέδρων) και να εγκαταλείψει το δρόμο της κοινής δράσης των δύο Ομοσπονδιών. Επέλεξε να «στηρίξει» την κινητοποίηση μόνο στα λόγια και, το χειρότερο όλων, επιλέγει τώρα με ανακοίνωσή της, να καταδείξει στον κλάδο και την κοινωνία την «αποτυχία» της απεργίας.

Δεν είναι μόνη η ΠΑΣΚ σ’ αυτή την προσπάθεια. Έχει (και παρέχει) την αγαστή συνεργασία της κ. Διαμαντοπούλου που, κυνικότατα, δηλώνει ότι οι εκπαιδευτικοί με τους οποίους συζητά είναι οι «μη απεργοί».

Στοιχημένη σ’ αυτή την ανατριχιαστική (για μια δημοκρατική κοινωνία) αντίληψη, έχει ως οδηγό της «τη βούληση των συναδέλφων όπως εκφράστηκε απ’ τους προέδρους στην ολομέλεια της 14/3» (απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΠΑΣΚ). Έχει δηλαδή ως οδηγό, τις Γ.Σ. που δεν είχαν απαρτία. Έχει ως οδηγό το αποτέλεσμα της απογοήτευσης των εκπαιδευτικών, την αποχή από το συνδικαλιστικό γίγνεσθαι. Απόλυτα λογικό, αν αναλογιστούμε ότι ήταν η ΠΑΣΚ που φρόντισε με την προδοτική στάση της στη μεγάλη απεργία του 1997, την τυφλή τακτική της εξουθένωσης των απεργών το 2006 αλλά και με την ταύτιση του συνδικαλισμού (σε όλα τα συνδικάτα) με τη συναλλαγή με τις «φιλικές» κυβερνήσεις και την «καριέρα», να οδηγήσει την κοινωνία στην απαξίωση του συνδικαλισμού.

Το κείμενο που επέλεξε η ΠΑΣΚ για ν’ απευθυνθεί στους εκπαιδευτικούς στις 3 Απριλίου, είναι, δυστυχώς, ένα καίριο χτύπημα κατά του συνδικαλιστικού κινήματος, αφού:

• Ψεύδεται, κατηγορώντας όσους αποφάσισαν την απεργία ότι άλλαξαν το διεκδικητικό πλαίσιο της ΔΟΕ, «ξεχνώντας» ότι προτάχθηκαν ως άξονες διεκδίκησης τα τρέχοντα, φλέγοντα ζητήματα που απασχολούν την εκπαίδευση και εντάσσονται στις διεκδικήσεις της Ομοσπονδίας.
• Αναλαμβάνει το ρόλο της υπεράσπισης του «νέου σχολείου» για λογαριασμό του Υπουργείου, εγκαλώντας μάλιστα όσους έμειναν πιστοί στην κριτική στάση που είναι η, ως τώρα, θέση της ΔΟΕ.
• Αγνοεί επιδεικτικά τις αποφάσεις των συλλόγων διδασκόντων των 801 ολοήμερων και τις σχετικές αποφάσεις των συλλόγων εκπαιδευτικών, που αποτυπώνουν την αρνητική εμπειρία από τη λειτουργία αυτών των σχολείων.
• Κάνει άθλια χρήση της αγωνίας των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων που εργάζονται στα σχολεία αυτά, εμφανίζοντας την αμφισβήτηση του θεσμού ως αμφισβήτηση του δικαιώματός τους στην εργασία. Ποντάρει δηλαδή στον πόλεμο συμφερόντων μέσα στον κλάδο, για να «τρίβει τα χέρια της» η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου.

Αυτό, όμως, που είναι απίστευτα θλιβερό, είναι το ότι η ΠΑΣΚ δείχνει να «ξεχνά» όλον τον «πόλεμο» που μαίνεται καθημερινά στην κοινωνία και την εκπαίδευση με την ανελέητη επίθεση των κυβερνητικών – μνημονιακών επιταγών. Σαν να δρα σε άλλη χώρα, βάζει στο στόχαστρο της κριτικής της αυτούς που επέλεξαν ως χρέος τους την αντίσταση και την προσπάθεια ενεργοποίησης της βάσης με στόχο την ανατροπή των αντιεκπαιδευτικών επιλογών της κυβέρνησης.

Είναι λυπηρό, η παράταξη που έχει την ευθύνη της προεδρίας της ΔΟΕ αντί να αναδεικνύει την οικονομική εξαθλίωση των εκπαιδευτικών και την αποσάθρωση της δημόσιας εκπαίδευσης, να αναδεικνύει τα «χαμηλά ποσοστά» της απεργίας και να ενοχοποιεί την πανεκπαιδευτική δράση. «Ξέχασε» η ΠΑΣΚ ότι τα μονοψήφια ποσοστά των τελευταίων εβδομάδων της απεργίας του 2006 δεν την αφορούσαν. Θυμάται όμως καλά τον παραδοσιακό της ρόλο, του εκπροσώπου (ευθέως ή κομψά) των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Τον επιτελεί στο ακέραιο διαχωρίζοντας τη θέση της από τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του Δ.Σ. της ΔΟΕ.

Η ΠΑΣΚ στις στιγμές της μάχης έριξε την αγωνιστική μάσκα κι επέλεξε στρατόπεδο. Το κυβερνητικό. Καιρός να επιλέξουμε κι εμείς. Να την αφήσουμε στη θλιβερή μοναξιά της και στις διχαστικές επιλογές της. Να αποχωρήσει τώρα η παράταξή μας από το προεδρείο της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας. «Έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Η ΠΑΣΚ επέλεξε την οδό Α. Παπανδρέου και τ’ «αξιώματα» που προσφέρει. Εμείς την υπεράσπιση της δημόσιας εκπαίδευσης. Αυτοί οι δρόμοι δεν ταιριάζουν μεταξύ τους.

_____________________________

* στίχοι του Διονύση Σαββόπουλου

ΔΑΚΕ/ΠΕ των Συλλόγων «Αθηνά» και «Αριστοτέλης» της Αθήνας